กฎ

                ในจักรวาลอันกว้างใหญ่ มีหมู่ดาวมากมายโคจรตามวิถีของตนในความเงียบสงบและเวิ้งว้างเช่นนี้ กำลังจะเกิดเหตุการณ์ซึ่งเป็นบทเรียนให้แก่หมู่ดาวและอีกหลายๆสรรพสิ่ง...

                ณ จักรวาลที่มีชื่อว่าทางช้างเผือก มีดวงจันทร์ดวงหนึ่งงดงามที่สุดและเป็นที่หมายปองของดาวทุกดวง ทว่าเธอไม่อาจครองรักกับดาวดวงใดได้ เหตุด้วยเธอต้องทำหน้าที่เป็นบริวารของโลก เพื่อให้สรรพสิ่งในโลกดำเนินไปตามวัฏจักรของชีวิต หากไม่มีเธอสิ่งมีชีวิตบนโลกก็ไม่อาจจะอยู่ได้

                ดาวทุกดวงที่รู้เรื่องนี้ก็ต่างตัดสินใจล้มเลิกความคิดที่จะครอบครองดวงจันทร์ ทว่ามีดาวอยู่ดวงหนึ่งไม่ได้สนใจกับกฎเกณฑ์เหล่านั้น เขามีชื่อว่า “เชดาร์” เชดาร์มีเวทมนต์ที่สามารถดลใจดาวดวงอื่นให้ทำตามในสิ่งที่เขาอยากให้ทำได้ เขาอยากได้ดวงจันทร์มาครอบครองจึงดลบันดาลให้ดวงจันทร์เกิดหลงรักเขา ดวงจันทร์หลงเวทมนต์ของเชดาร์และสุดท้ายเขาก็ได้ดวงจันทร์มาครอบครอง

                หลังจากนั้นทุกสิ่งบนโลกก็เริ่มล้มตายเพราะไม่มีดวงจันทร์เป็นผู้ควบคุมสมดุลของโลก เมื่อเรื่องรู้ไปถึงดวงอาทิตย์ ดาวผู้เป็นใหญ่เหนือหมู่ดาวทั้งปวง ดวงอาทิตย์จึงเดินทางไปหาเชดาร์และพบว่าเชดาร์ได้ดวงจันทร์มาครอบครองเพราะเวทมนต์ของเขา ดวงอาทิตย์โกรธมากเพราะเชดาร์ทำให้ดวงจันทร์ละทิ้งหน้าที่และเป็นสาเหตุทำให้โลกขาดสมดุล เขาจึงคลายเวทมนต์ให้ดวงจันทร์และส่งเธอกลับไปทำหน้าที่ตามเดิม ส่วนเชดาร์ดวงอาทิตย์ลงโทษเขาโดยการให้ไปเกิดเป็นค้างคาวอยู่บนโลก เพื่อเรียนรู้สัจธรรมบางอย่าง หากเข้าใจแล้วเขาจะได้กลับมาเป็นดาวเหมือนเดิม...

                ผ่านไปหลายปีบนดาวที่มีชื่อว่าโลก ในค่ำคืนที่ท้องฟ้าเต็มไปด้วยแสงดาว ค้างคาวตัวน้อยได้ออกหากินเป็นปกติแบบนี้ทุกค่ำคืน และในคืนหนึ่งที่เจ้าค้างคาวออกมาหากิน เขาได้พบกับดาวดวงหนึ่งบนท้องฟ้าที่สว่างไสวยิ่งกว่าดาวดวงอื่น ยามที่เธอสาดแสงไปทั่วท้องฟ้า จะไม่มีดาวดวงไหนปรากฏให้เห็น ค้างคาวจำได้ทันทีว่าคือดวงจันทร์ และความทรงจำของเขาก็กลับคืนมา ว่าที่จริงแล้วเขาคือเชดาร์และถูกส่งมายังโลกเพื่อเรียนรู้อะไรบางอย่าง ทุกค่ำคืนค้างคาวก็จะพบและพูดคุยกับดวงจันทร์อยู่เสมอ ทว่าเขาไม่มีสิทธิ์ได้ครอบครอง

                และในคืนที่จันทร์เต็มดวงเขาจึงตัดสินใจพูดอะไรบางอย่างกับดวงจันทร์ 

“ดวงจันทร์เอ๋ย ข้าคิดถึงท่านเหลือเกิน ได้โปรดพาข้ากลับไปเป็นดาวเหมือนเดิมด้วยเถิด”

“ไม่ได้หรอก ข้าไม่มีอำนาจที่จะพาท่านกลับไป ท่านต้องไปคุยกับดวงอาทิตย์เอง” ดวงจันทร์กล่าวตอบ

“แต่ข้าเกลียดดวงอาทิตย์ มันเป็นคนทำให้ข้าต้องมาเป็นแบบนี้ และอีกอย่างข้าไม่อาจออกไปไหนได้หากมีแสงอาทิตย์ ข้าอยากให้มันหายไปซะ” ค้างคาวพูดด้วยความแค้น

“ท่านแน่ใจรึว่าต้องการอย่างนั้น บนโลกที่ท่านอยู่นั้น ท่านสามารถมองเห็นข้าได้ เพราะแสงอาทิตย์มากระทบบนร้างกายข้า หากไม่มีดวงอาทิตย์ ท้องฟ้าก็จะมืดมิด มีแต่ดวงดาวและท่านก็จะไม่ได้พบข้าอีก”

“ทำไมถึงต้องเป็นแบบนี้ ที่ข้าได้พบเจ้าก็เพราะแสงจากดวงอาทิตย์หรือนี่ ทั้งๆที่ข้าเกลียดมันแต่สุดท้ายข้าก็ต้องพึ่งแสงของมันเพื่อให้ได้พบเจ้า ทำไมข้าต้องเจอกับเรื่องแย่ๆเช่นนี้”

ค้างคาวเสียใจมากและลึกๆในใจก็ยิ่งแค้นดวงอาทิตย์มากขึ้น ดวงจันทร์มองเห็นความเสียใจของค้างคาวจึงพูดกับค้างคาวว่า

“มันไม่ได้แย่หรอกนะ ที่ท่านจะทำตามกฎเกณฑ์ ในโลก....ไม่สิในทุกๆที่ในจักรวาลนี้ไม่มีอะไรแย่หรอกนะ ทุกๆอย่างที่เกิดขึ้น ล้วนเกิดขึ้นและเป็นไปในแบบที่มันควรจะเป็น ท่านควรเรียนรู้และยอมรับกับกฎเกณฑ์นี้นะ”

ค้างคาวเงียบเมื่อได้ฟังคำพูดของดวงจันทร์ก่อนเอ่ยขึ้น

“นั่นสินะ ที่ข้าต้องมาเป็นแบบนี้ก็เพราะฝืนกฎเกณฑ์ของจักรวาล ข้าเข้าใจแล้วดวงจันทร์ ถึงแม้ข้าจะไม่ได้ครอบครองเจ้า แต่อย่างน้อยข้าก็ได้พบกับเจ้าเกือบทุกคืนสินะ”

“เข้าใจซะที่สินะ ต่อไปนี้ท่านควรใช้ชีวิตไปตามแบบที่ท่านควรจะเป็นเพื่อรอวันที่ท่านจะได้กลับมาเป็นดวงดาวอีกครั้งเถอะนะ”

ค้างคาวได้ค้นพบสัจธรรมที่เขาควรรู้แล้วและเขาก็ใช้ชีวิตตามปกติจนสิ้นอายุขัยและได้กลับไปเป็นดวงดาวดังเดิม

ขาเดียว

                

ดอกไม้...กับผีเสื้อ

ณ ป่าใหญ่แห่งหนึ่ง ที่เต็มไปด้วยต้นไม้พืชพรรณและสัตว์ป่านานาชนิด ผีเสื้อตัวหนึ่งกำลังบินหาดอกไม้สวยๆเพื่อที่จะได้กินน้ำหวานของดอกไม้เป็นอาหาร และแล้วผีเสื้อก็ได้พบกับดอกไม้ดอกหนึ่งกลางป่า
“สวัสดีจ้ะดอกไม้ ขอให้ฉันได้กินน้ำหวานของเธอเป็นอาหารหน่อยนะ” ผีเสื้อตัวน้อยพูด
ดอกไม้ยิ้มและตอบไป “ได้เลยจ้ะ ธรรมชาติสร้างฉันให้มีน้ำหวานไว้สำหรับเป็นอาหารของเธออยู่แล้ว”
เมื่อผีเสื้อกินน้ำหวานจนอิ่มแล้วก็บอกลาดอกไม้และกำลังจะบินจากไป “ขอบคุณนะดอกไม้ ที่ให้ฉันได้กินน้ำหวานของเธอ”
“ยินดีจ้า พรุ่งนี้มาใหม่นะ ฉันมีน้ำหวานให้เธอกินทุกวันนั่นแหละ จนกว่า....” ดอกไม้นิ่งเงียบไป
“จนกว่าอะไรหรอ” ผีเสื้อถามด้วยความสงสัย
“ไม่มีอะไรหรอกจ้ะ”
“งั้นพรุ่งนี้ฉันจะมาใหม่นะ” แล้วผีเสื้อก็บินจากไป
และวันต่อๆมา ผีเสื้อตัวน้อยก็มากินน้ำหวานจากดอกไม้ดอกเดิม ทุกวัน ทุกวัน.....นานวันเข้า ผีเสื้อและดอกไม้ก็ได้กลายเป็นเพื่อนกัน เขาทั้งสองมีความสุขมาก แต่ผีเสื้อกลับไม่รู้เลยว่ากำลังจะมีบางอย่างเกิดขึ้นกับดอกไม้
และวันนี้ก็เป็นอีกวันหนึ่ง ที่ผีเสื้อมาพบกับดอกไม้เหมือนอย่างเคย ทว่าผีเสื้อต้องประหลาดใจกับการได้พบกันครั้งนี้
“ดอกไม้ ทำไมสีของเธอดูไม่สดใสเหมือนแต่ก่อนเลยล่ะ” ผีเสื้อเอ่ยถามด้วยความแปลกใจหลังจากที่เขาเห็นว่าดอกไม้เริ่มไม่สีสดเหมือนแต่ก่อนและเริ่มมีสีำน้ำตาลเข้ามาแทน
“ก็ฉันเป็นดอกไม้ เมื่อบานเต็มที่แล้ว ต่อไปฉันก็ต้องร่วงโรยเป็นธรรมดา”
“นั่นสินะ เธอต้องร่วงโรยไปเป็นธรรมดา ต่อไปนี้เราคงไม่ได้เจอกันอีกแล้วสินะ” ผีเสื้อร้องไห้
“อย่างร้องไห้สิ ผีเสื้อตัวน้อย ฉันดีใจนะที่ได้เป็นเพื่อนกับเธอ ถึงเวลาของเรามันจะน้อยไปก็ตาม”
“ถ้าได้เจอกันเร็วกว่านี้ ฉันกับเธอก็คงได้อยู่ด้วยกันนานกว่านี้แล้วสินะ” ผีเสื้อพูดเบาๆพร้อมกับน้ำตาที่ยังไหลอยู่ ดอกไม้ยิ้มและตอบว่า “มันจะเป็นไปได้ยังไง ถ้าเราเจอกันเร็วกว่านี้ บางทีเธออาจจะยังเป็นแค่หนอน หรือไม่ฉันก็อาจจะยังเป็นเมล็ดอยู่ ฉันคิดว่า นี่คงเป็นช่วงเวลาที่เหมาะสมที่สุดแล้วที่เราได้พบกัน ถ้าเร็วไปหรือช้าไป เราอาจจะไม่ได้รู้จักกันเลยก็ได้นะ” หลังจากที่ดอกไม้พูดจบร่างกายของเธอก็เริ่มร่วงโรยลงไป และดอกไม้ก็พูดกับผีเสื้อเป็นครั้งสุดท้าย ก่อนที่เธอจะต้องจากไปตลอดกาล “ยินดีที่ได้รู้จัก”

ฝัน....

วันใดที่ผมท้อแท้และสิ้นหวัง....คำพูดของลุงที่โรงพยาบาลนั่นจะดังขึ้นในหัวเสมอ

            ค่ำคืนแสนสงบสายลมเย็นสบายๆ พัดผ่านเบาๆสัมผัสกับร่างกาย  ผมยืนอยู่บนดาดฟ้าของโรงพยาบาล สภาพจิตใจของผมตอนนี้มันพร้อมที่จะดิ่งลงสู้พื้นดิน เพื่อหนีไปจากชีวิตอันล้มเหลวไม่มีชิ้นดีของผม ตอนนี้ผมเป็นแค่คนตกงานที่เหลือเงินอยู่เพียงน้อยนิด แค่จะประทังชีวิตเพียง 1 ชีวิตยังแทบจะไม่พอ ยังมีอีก 1 ชีวิต ที่รอผมอยู่ ภรรยาของผม เธอกำลังรอวันที่เราสองคนจะกลับไปใช้ชีวิตอย่างปกติเหมือนคู่รักสามีภรรยาทั่วไป แต่วันนั้นจะมาถึงได้อย่างไรในเมื่อผมไม่มีแม้แต่เงินที่จะจ่ายค่ารักษาเธอให้กลับเป็นปกติ  ผมหลับตายืนร้องไห้อยู่นาน นึกถึงวันที่เราเคยมีเงินเคยรักกัน แต่ภาพเหล่านั้นคงจะไม่มีวันหวนคืนสู้ชีวิตผมได้อีกแล้ว ก่อนที่จะตัดสินใจก้าวขาออกไป

               “อยากตายขนาดนั้นเชียวเหรอพ่อหนุ่ม” ผมหยุดชะงักเพราะเสียงนั่น แล้วหันกลับไปมองหาต้นเสียง...

         3  เดือนก่อน

            คืนหนึ่งขณะที่ผมกำลังถูกครอบงำด้วยฝันร้าย โทรศัพท์ที่วางไว้ที่หัวนอนก็ดังขึ้น ราวกับว่าเป็นเสียงระฆังช่วยชีวิตผมจากฝันร้าย ผมสะดุ้งตื่นทันทีที่เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นเหงื่อท่วมไปทั้งตัว รู้สึกโล่งใจที่เรื่องทั้งหมดเป็นเพียงความฝัน แต่ความโล่งใจนั่นก็เป็นดังขนมหวานหลอกเด็กเท่านั้น เมื่อผมรับโทรศัพท์ผมแทบอยากจะให้ตอนนั้นเป็นส่วนหนึ่งของฝันร้ายที่ผมกำลังเผชิญอยู่ เมื่อพ่อผมโทรมาบอกว่าภรรยาของผมประสบอุบัติเหตุทางรถยนต์ในขณะที่เธอกำลังเดินทางกลับบ้านไปหาแม่ของเธอ วินาทีนั้นผมต้องคุมสติและพาตัวเองไปให้ถึงโรงพยาบาลให้ได้ ในใจก็เฝ้าแต่คิดว่านี่มันเรื่องอะไรกันโชคชะตาเล่นตลกอะไร เราเพิ่งสะดุ้งตื่นจากฝันร้ายเพื่อมาเจอความจริงที่โหดร้ายยิ่งกว่าอย่างนั้นหรือ

            ผมถึงโรงพยาบาลภายในครึ่งชั่วโมงหลังจากที่ได้รู้ข่าวจากพ่อ ระยะทางจากบ้านถึงโรงพยาบาลเกือบ 40 กิโลเมตร โชคดีที่เป็นตอนกลางคืนจึงไม่ค่อยมีรถสัญจรไปมามากนัก ถ้าไม่อย่างนั้นผมอาจจบชีวิตลงระหว่างทางไปมาโรงพยาบาลก็ได้

            ราตรีกาลผ่านไป เช้าวันใหม่ได้เริ่มต้นขึ้น ผมกับพ่อยังนั่งรออยู่หน้าห้อง ICU  

 “ออกไปหาอะไรกินก่อนไหมพ่อ เดี๋ยวผมอยู่รอเองครับ”   ผมเอ่ยปากถามพ่อ

 “เออ ก็ดีเหมือนกัน เอ็งจะเอาอะไรไหม” 

“อะไรก็ได้ครับพ่อ”  

ผมตอบพ่อไปอย่างไม่ใส่ใจอะไรมากนัก ถึงแม้ว่าท้องผมกำลังหิว ร่างกายก็อ่อนเพลียจากการ อดนอนมาทั้งคืน แต่มันก็ไม่มีอะไรที่ทำให้รู้สึกแย่ไปกว่า ร่างที่ไร้สติของภรรยาผมที่นอนอยู่ในห้อง ICU ตอนนี้ผมไม่มีกระจิตกระใจทำอะไรทั้งสิ้น ได้แต่รอว่าเมื่อไหร่จะมีใครออกมาจากห้อง ICU แล้วช่วยให้ความกังวลที่ราวกับแบกโลกไว้ทั้งใบของผมหายไปได้บ้าง

            ทั้งหมดเป็นความผิดของผม

            ทั้งหมดเป็นความผิดของผม ผมนั่งกินข้าวที่พ่อซื้อมาให้ตอนเช้าพร้อมก็คิดเรื่องนี้อยู่ในใจ ใช่แล้ว ทั้งหมดมันเป็นความผิดของผมเอง ผมทำงานเป็นพนักงานประจำของบริษัทแห่งหนึ่ง ปีนี้รายได้ของบริษัทไม่ดีนักบริษัทจึงมีนโยบายลดจำนวนพนักงานลง โดยคัดเอาพนักงานที่ดีๆและบรรดาลูกรักของเจ้านายไว้ โชคร้ายที่ผมไม่ได้อยู่ในกลุ่มใดกลุ่มหนึ่ง ผมได้รับเงินเดือนล่วงหน้า 6 เดือนเป็นวันสุดท้ายของการทำงานในบริษัทแห่งนี้ ผมตกงาน อยู่หลายเดือน ภรรยาผม....เธอเป็นคนดี เธอคอยปลอบใจผมอยู่ตลอด แต่ด้วยศักดิ์ศรีลูกผู้ชาย ผมทนเกาะเมียกินไปวันๆไม่ได้ ผมเร่งหางานทุกวันเช้ายันค่ำ แต่ไม่ว่าจะวันไหนก็ไม่มีบริษัทไหนเปิดรับพนักงานใหม่เลย ยิ่งนานไปความเครียดยิ่งสะสมขึ้นทุกวัน ผมเริ่มมีอาการของโรคประสาทภรรยาของผมแนะนำให้ไปหาหมอ ผมจึงทำตามที่เธอบอก แต่มันไม่ได้ช่วยให้อาการทุเลาลงเลย ผมเครียดมาก จนทำร้ายตัวเองอยู่บ่อยๆ บางครั้งก็ลุกขึ้นมาอาละวาดจนข้าวของเสียหาย และเมื่อวานผมก็ได้ทำสิ่งที่เลวร้ายลงไป ผมพลั้งมือทำร้ายภรรยาของผม ผมไม่ได้ตั้งใจที่จะทำร้ายเธอ เธอพยายามเข้ามาห้ามผมตอนผมอาละวาด ตอนนั้นผมทำอะไรไม่ถูกเหงื่อท่วม ตัวสั่นไปทั้งตัว เธอมีแผลที่หางคิ้วผมพยายามจะทำแผลให้เธอ แต่ดูเหมือนเธอจะโกรธผมมาก คืนนั้นเองที่เธอตัดสิ้นใจหนีผมกลับไปที่บ้านแม่ของเธอ

                ประตูห้อง ICU เปิดขึ้น

            ชายที่ดูเหมือนหมอเจ้าของไข้เดินออกมาจากห้องพร้อมผู้ช่วยอีก 1 คน ผมตรงเข้าไปที่คุณหมออย่างไม่รีรอเพื่อจะถามอาการของภรรยา

“ภรรยาของผมเป็นยังไงบ้างครับ”   ด้วยความกังวลของผม เพียงแค่เสียววินาทีที่หมอกำลังจะเอ่ยปากตอบก็ดูเหมือนจะนานเกินไปด้วยซ้ำ

“ภรรยาของผมเป็นยังไงบ้างครับ” 

“คุณใจเย็นๆก่อนนะครับ ตอนนี้คนไข้พ้นขีดอันตรายแล้วนะครับ เดี๋ยวหมอจะย้ายคนไข้ไปที่ห้องพักฟื้นเพื่อเฝ้าดูอาการอย่างใกล้ชิดครับ “

คำพูดของหมอในตอนนั้นทำให้ผมรู้สึกเหมือนได้ยกภูเขาออกจากอก หลังจากที่แบกมันมานานกว่า 6 ชม. แต่จะโล่งใจทั้งหมดยังไม่ได้ เธอยังไม่ฟื้น แล้วไหนจะค่ารักษาที่แพงแสนแพงที่จะเอามาแลกกับชีวิตของภรรยาของผม คนตกงานอย่างผมจะเอาเงินที่ไหนไปจ่าย ตอนนี้เธอย้ายมาอยู่ในห้องพิเศษที่ดูแลอย่างใกล้ชิดโดยหมอและพยาบาลตลอด 24 ชม. เธอยังไม่ได้สติ และยังต้องให้อาหารทางสายน้ำเกลืออยู่

ผ่านไป 1 สัปดาห์ เธอยังไม่มีวี่แววจะฟื้น ค่ารักษาพยาบาลก็เริ่มเพิ่มขึ้นเรื่อยๆ เธอไม่มี โชคร้ายที่ประกันอุบัติเหตุของเธอก็เพิ่งจะหมดอายุ ปกติผมจะเป็นคนจัดการดูแลเรื่องนี้ แต่ช่วงที่ผมตกงานผมเครียดจนไม่มีกระจิตกระใจทำอะไร ทำให้ลืมไปว่าประกันอุบัติเหตุของเธอและผมได้หมดอายุไปแล้ว รู้ตัวอีกก็ตอนที่เธอนอนอยู่บนเตียงคนไข้เสียแล้ว เป็นธรรมดาของคนเราที่จะรู้ว่าอะไรขาดหายไปก็ต่อเมื่อมองหามัน บางสิ่งบางอย่างมีมาให้ใช้ประโยชน์ได้ทุกวันแต่เราไม่ได้ต้องการใช้มัน สิ่งๆนั้นจึงค่อยๆถูกแทนที่ด้วยอะไรหลายๆอย่างที่เราคิดว่ามันสำคัญกว่า จนกระทั้งเราต้องการใช้มันจริงๆ เราก็จำไม่ได้แล้วว่าเอาสิ่งๆนั้นไปเก็บไว้ตรงไหน

            ผมเที่ยวตามหาคนรู้จักเพื่อยืมเงินไปใช้เป็นค่ารักษาพยาบาลของภรรยา แต่ก็ไม่มีใครที่สามารถติดต่อได้เลย เงินเก็บของภรรยาของผมก็พอใช้ได้แค่จ่ายเป็นค่าผ่าตัด ตอนนี้ผมได้แต่ภาวนาให้เธอฟื้น เพื่อที่จะได้เห็นแววตาของเธออีกครั้ง และไปให้พ้นๆเสียจากสถานที่ที่ต้องเอาเงินมาแลกกับชีวิตแห่งนี้ แต่ดูเหมือนโชคชะตาจะเล่นตลกกับผม เธอยังคงนอนไม่ได้สติต่อไปอีก 3 เดือน จนบริษัทที่เธอทำงานอยู่โทรมาบอกว่าจำเป็นต้องเลิกจ้างเธอ เพราะตำแหน่งที่เธอเป็นอยู่นั้นสำคัญมากๆ ทางบริษัทจึงต้องหาคนใหม่มาแทนโดยไม่มีทางเลือก ตอนนี้เรากลายเป็นคนตกงานด้วยกันทั้งคู่ ผมคิดอะไรไม่ออก พ่อก็ช่วยอะไรได้ไม่มากเพราะแกเป็นคนจนหาเลี้ยงปากท้องตัวเองไปวันๆตั้งแต่แม่ของผมเสียชีวิต ผมไม่รู้จะหันหน้าไปพึ่งใคร ในใจก็ได้แต่ถามว่าผมทำผิดอะไรทำไมชีวิตต้องเป็นแบบนี้ ขอแค่เพียงเธอฟื้นขึ้นมาทำไมเรื่องแค่นี้ถึงขอไม่ได้  ใครกันที่เป็นคนกำหนดชะตาชีวิตเรา ไม่รู้บ้างหรือไงว่าคนที่ถูกกำหนดเขาก็มีความรู้สึก ผมได้แต่ถามคำถามที่ไม่รู้ว่าจะมีใครตอบได้ไหมวนไปวนมาแบบนี้ ในที่สุดผมก็ตัดสินใจเดินขึ้นไปยังดาดฟ้าของโรงพยาบาล

“อยากตายขนาดนั้นเชียวเหรอพ่อหนุ่ม” ผมหยุดชะงักเพราะเสียงนั่น แล้วหันกลับไปมองหาต้นเสียง...

                ชายแก่คนหนึ่งใส่ชุดคนไข้ของโรงพยาบาลยืนมองมาที่ผม ท่าทางแกไม่ตกใจกับสิ่งที่ผมกำลังจะทำ น้ำเสียงแกดูสุขุมและนิ่งมากๆ จนทำให้ผมคิดว่าแกกำลังสนใจผมอยู่จริงๆหรือเปล่า

            “ว่าไงพ่อหนุ่ม อยากตายมากเลยรึ” แกย้ำถามผมอีกครั้ง

            “ก็......”

                “ความจริงก็ไม่ได้อยากตายใช่ไหมล่ะ เพียงแต่ว่าเอ็งไม่รู้จะใช้ชีวิตอยู่ต่อไปยังไง” แกพูดแทรกขึ้นมาขณะที่ผมกำลังลังเลว่าจะตอบว่าอะไร แต่ดูเหมือนที่แกพูดจะเป็นคำตอบที่ผมพยายามค้นหาคำพูดไปตอบแกเลย

            “ก็คงเป็นแบบนั้นครับลุง”

                “แล้ว...ขึ้นมาที่นี่ได้บอกใครหรือยัง” ลุงแกยังคงถามต่อ

                “จะบอกได้ไงล่ะลุง ว่าจะมาฆ่าตัวตาย ขืนบอกไปเขาก็ต้องห้ามสิ”

                “ถ้าอย่างนั้นก่อนตายก็ควรจะมีคนได้รับรู้เรื่องของเอ็งไว้สักคนหนึ่ง เล่าให้ลุงฟังได้ไหมล่ะชีวิตของเอ็งที่เอ็งบอกว่าไม่รู้จะใช้มันต่อไปยังไง เล่าให้ลุงฟังหน่อยแล้วถ้าอยากจะตายก็ตาย รับรองลุงไม่ห้ามเอ็งหรอก”    ผมเล่าเรื่องของผมให้ลุงฟัง ดูท่าทางลุงแกตั้งใจฟังมากๆ ตั้งใจฟังตั้งแต่เริ่มต้นจนผมเล่าจบ เวลาผ่านไป 1 ชม. ลุงแกนั่งหลับตาลงก่อนที่จะเอ่ยปากพูดขึ้น

            “เอ็งไม่รู้จริงๆสินะว่าจะใช้ชีวิตต่อไปยังไงเมื่อในเป็นแบบนี้ เหมือนตอนนั้นเลยใช้หรือเปล่า”

                “ตอนไหนครับลุง”

            “ตอนเอ็งเกิด ตอนที่เอ็งต้องเรียนรู้อะไรต่ออะไรในการเติบโต เอ็งรู้รึว่าจะต้องโตยังไงจะต้องทำยังไงชีวิตถึงจะดี แล้วแบบไหนที่มันเรียกว่าดี มีอะไรเป็นตัวชี้วัด ลองคิดดูสิว่ามันต่างจากตอนนี้ตรงไหน”

                “นั่นสินะ ตอนนั้นผมก็ไม่รู้ว่าต้องใช้ชีวิตยังไง…มันไม่ได้ต่างกันเลย”

                “ถูกต้อง มันไม่ได้ต่างกันเลย ต่างกันอยู่แค่เรื่องเดียวคือตอนนี้เอ็งกำลังตกอับและไม่มีใครคอยช่วยเหลือเหมือนแต่ก่อน”

                “ใช่ครับตอนนี้ผมไม่รู้จะหันไปหาใคร ไม่มีใครยื่นมือเข้ามาช่วยเลย ชีวิตตอนนี้ตกต่ำที่สุดเลย อีกไม่นานมันต้องแย่กว่านี้แน่ๆ” น้ำตาของผมมันก็ไหลออกมา รู้สึกว่าน้อยใจในโชคชะตาตัวเองเหลือเกิน

            “แย่กว่านี้รึ? ถ้าเอ็งคิดว่าตอนนี้เอ็งตกต่ำที่สุดแล้ว แล้วเอ็งจะตกต่ำไปมากกว่านี้ได้ยังไงกัน”

            “ลุงหมายความว่ายังไง”

                “ลุงจะบอกอะไรให้ก่อนที่เอ็งจะตายนะไอ้หนุ่ม เวลาเอ็งย่อเข่าลงมาน่ะ ถ้าย่อสุดแล้วมันก็ไม่มีต่ำลงไปกว่านี้หรอก อีกหน่อยเอ็งก็ต้องลุกขึ้นยืน แล้วถ้าเอ็งยืนได้แล้วต่อให้เขย่งแค่ไหนมันก็ไม่มีวันที่จะสูงได้มากกว่านั้น ชีวิตมันก็ขึ้นๆลงๆแบบนี้ตลอดไปนั่นแหละ อยู่ที่ว่าแต่ละคนจะอยู่ในช่วงไหนของชีวิตมากกว่ากัน และเลือกที่จะจบชีวิตของตัวเองไว้ตรงช่วงไหน ตอนนี้เอ็งกำลังตกต่ำเอ็งจะตายไปทั้งอย่างนี้น่ะรึ แล้วถ้าวินาทีที่เอ็งตัดสินใจกระโดดลงไปเมียเอ็งฟื้นขึ้นมาเขาจะอยู่กับใคร”

                “ไหนลุงบอกว่าจะไม่ห้ามผมไง”

                “ก็ไม่ได้ห้าม ลุงแค่พูดให้เอ็งฟังเฉยๆ ลุงชื่อสมหมายนะ แล้วที่เอ็งเจอลุงน่ะเพราะลุงชอบขึ้นมารับลมที่ดาดฟ้านี่เป็นประจำ เอาล่ะลุงพูดในสิ่งที่อยากจะพูดหมดแล้ว เอ็งจะทำอะไรก็ตามใจลุงไปละ”

 หลังจากพูดจบแกก็หันหลังเดินกลับเข้าไปในโรงพยาบาล เหลือแต่ผมที่อยู่บนดาดฟ้าตามลำพัง นั่งคิดทบทวนสิ่งที่ลุงพูดไปมาจนตอนนี้ผมเริ่มสับสน ความคิดของผมกับของลุงมันเริ่มตีกัน เหงื่อออกเต็มตัวทั้งๆที่บนดาดฟ้ามีลมพัดอยู่ตลอดเวลา และไม่รู้ว่าเพราะอะไรแต่รู้สึกว่าความคิดของผมจะชนะความคิดของลุง ผมเริ่มเดินออกไปใกล้ระเบียงดาดฟ้าอีกครั้ง ผมกำลังจะจบชีวิตของผมลง ผมกำลังจะหนีปัญหา น้ำตาไหลออกมา เสียดายชีวิตแต่ก็ไม่รู้จะทำยังไง ผมยังไม่ทันก้าวขาพ้นระเบียงก็ต้องชะงักเพราะรู้สึกว่ามีมือข้างหนึ่งจับมือของผมไว้จับไว้แน่นมาก.....แน่นมากๆ ผมได้ยินเสียงเขาเรียกชื่อผม เป็นเสียงผู้หญิงเสียงที่ผมรู้จักดี เสียงนั่น......

ผมสะดุ้งตื่นขึ้นมาและพบว่าตัวเองฟุบอยู่ที่ขอบเตียงคนไข้ที่ภรรยานอนอยู่ มือของผมและเธอจับกันแน่น ดูเหมือนว่าเธอจะรู้สึกตัวแล้วและเสียงของเธอยังคงเรียกชื่อผมอยู่.....